unbeing alive isn't being dead. 

miss you mom.

πως ν’ αγαπήσουμε το ατελές,
όταν ακούμε μέσα απ’ τα πράγματα
πώς μας καλεί το τέλειο;

πως μπορούμε να ακολουθήσουμε

στην πτώση ή στην αποτυχία των πραγμάτων

το  ίχνος εκείνου που ούτε πέφτει ούτε αποτυγχάνει;

ίσως πρέπει να μάθουμε ότι το ατελές

είναι μια άλλη μορφή της τελειότητας:

η μορφή που παίρνει η τελειότητα

για να μπορέσει ν' αγαπηθεί.

living with buildings.

καταλαβαίνω το φιλί στον λεπρό

μα δεν καταλαβαίνω την χειραψία στον ηλίθιο.

στο σύρμα του ηλεκτρικού.

νύχτα

Τι κι αν πέφτει η νύχτα γρήγορα,
τι κι αν έρχεται το σκοτάδι.
Το σκοτάδι εμείς δεν το φοβόμαστε
και τη νύχτα τρελά αγαπάμε.
Γιατί όταν αλλάζει η μέρα,
νιώθουμε το κάλεσμα για τη μεγάλη σύναξη
των πλασμάτων που ζουν στο σκοτάδι,
όχι γιατί μισούν ή φοβούνται το φως
-όπως λένε κάποιοι μύθοι-
αλλά γιατί τα μάτια τους δεν το χρειάζονται
για να διακρίνουν την αλήθεια από το ψέμα
ή το καλό από το κακό
όπως τα μάτια των ανθρώπων
που όταν σκοτάδι πέφτει
χάνουν την αίσθηση του μέτρου και της σοφίας
και κάνουν την μοιραία επιλογή της λήθης.

city magenda 

εξακολουθείς να πιστεύεις ότι η ανακούφιση του μηδέν επιτυγχάνεται μόνο αφαιρώντας την μονάδα απ' την μονάδα.

ωστόσο δεν είναι έτσι, είναι ζήτημα επιλογής.

μπορείς να βρεθείς στο ίδιο σημείο ακριβώς προσθέτοντας στη μονάδα το αρνητικό της.

people are not perfect,
except when they smile.