υπάρχει πάντα μια λεπτομέρεια που προδίδει την σκέψη σου.
ο τρόπος που κρατάς το βλέμμα χαμηλά την αποκαλεί "όνειρα"
και μια απλή διαδρομή τεσσάρων στάσεων σε έφερε δίπλα μου.

ξεκίνησες το πρωί από ένα διαμέρισμα, κάποιον χαιρέτησες, άφησες το κρεβάτι όπως ήταν, το μαξιλάρι βαθαίνει ακόμα το πρόσωπο σου, διέσχισες την πόλη για να ζήσουμε λίγες στιγμές μαζί.
 
το φως στην άλλη άκρη του δρόμου πέφτει στο πρόσωπο σου και αφήνει μια μικρή γωνία ορατή, μια μικρή γραμμή σε περιγράφει,
καμπυλώνεται αχνά στα μάγουλα, παίζει στο στόμα, γίνεται ένα μυστικό χαμόγελο που μου κρύβεις.
σελήνη λίγων μόνο ημερών στην σιωπή μιας στενάχωρης πλατείας.

το βράδυ κομματιάζω σε μικρές ευθείες το αποτύπωμα των ματιών σου. στην δική μου μνήμη η νέα σελήνη σου θα χλωμιάζει για πάντα.
ο έναστρος θόλος της θα αντανακλά στο άπειρο την σιωπηλή σου εισβολή.

είχαμε απλά χαθεί στις προσωπικές μας διαδρομές. και γίναμε οι ήχοι δυο δρόμων που συναντήθηκαν.