i'll try to make better mistakes this year.

αστόπουλα.

ονειρεύομαι ολόκληρη μαζί σου.
μιλούσα για αγάπη και η αγάπη είσαι εσύ.
μιλούσα για φιλί και το φιλί είσαι εσύ.
ω! όπως ωραία που σ' αγαπώ.
κάθε αγκαλιά και άλλη μυρωδιά.
πιάνω τα χέρια μου και τα οδηγώ σε 'σένα.
δεν έχω δίπλωμα οδήγησης χεριών που αγαπάνε.
δεν ξέρω αν χρειάζεται.
κάθε σ' αγαπώ και άλλος ήχος.
μαζί σου.

flowers and garbage.

ο πιο όμορφος κόσμος είναι σα σωρός σκουπίδια χυμένα στην τύχη.

we own the sky.

ήμουν πιο μικρή από όσο φανταζόσουν.
γλιστρούσα τα βράδια στις τσέπες σου
και κούρνιαζα πλάι στις εικόνες που έκλεβες
για να βλέπω όνειρα.
κάθε φορά που περπατούσα δίπλα σου
έψαχνα το χέρι σου
το χέρι που θα με οδηγούσε πίσω σε 'μένα.
ήμουν πιο μικρή από όσο φανταζόσουν.
κάθε φορά που φιλούσες τις φακίδες
στο πρόσωπο μου
και στα χέρια
και στα γόνατα
με έπλαθες ξανά από την αρχή.
χωρίς να το ξέρεις
μ' έκανες παιδί 7 χρονών
που χαζεύει τα μπαλκόνια των σπιτιών
και τα πουλιά στο σύρμα του ηλεκτρικού.
ήμουν πιο μικρή από όσο φανταζόσουν.
το μόνο που ήθελα από 'σένα
μια αγκαλιά καταφύγιο
που μπαίνει μόνο ο ήχος της πόλης.
σε μια γεμάτη πλατεία εσύ κι εγώ.
σ' έναν άδειο δρόμο εσύ κι εγώ.
στην μεγάλη πόλη.
εσύ κι εγώ.
ήμουν πιο μικρή από όσο φανταζόσουν.
μου έλεγες ότι ο ουρανός μα ανήκει
και σου έλεγα ότι ο κόσμος είναι δικός μας.
και ξέραμε καλά και οι δυο
ότι το μόνο που είχαμε
ήταν ηλιοβασιλέματα πάνω από τις ταράτσες.
και αυτό ήταν αρκετό.
και αυτό ήταν όλα.
ήμουν πιο μικρή από όσο φανταζόσουν.
και όταν μεγαλώσω
πάλι θα είναι όλα πολύ.

antennas on the horizon.
 soul signals in the sky.

"Μα, είναι φοβερή υπέρβαση αισθητικής αυτή" σκέφτηκε. Όλα αυτά τα μεταλλικά κοντάρια με τις ακτίνες στις ταράτσες των σπιτιών, να τους κρύβουν τον ορίζοντα. Κι ο ορίζοντας ήταν κάτι παραπάνω από ζωτικός για να ονειρεύεται τα ταξίδια. Τα ταξίδια που ήθελε να πραγματώσει, όμως ήταν κι αυτός ένας αρουραίος της πόλης, που ναι μεν απολάμβανε τις μικροανέσεις, αλλά ήταν εγκλωβισμένος στην ίδια διαδικασία απόκτησης τους. 
Οι κεραίες των τηλεοράσεων περιέργως του κατέστρεφαν τα οπτικά κύτταρα και αυτά με τη σειρά τους αγνοούσαν την ανάγκη φυγής, που φύτρωνε βαθιά στο πίσω μέρος του εγκεφάλου. 
Το βράδυ πήρε την απόφαση. Προμηθεύτηκε ένα κόφτη κι έτσι όπως ήταν με το φανελάκι, ανέβηκε δυο-δυο τα σκαλιά για την ταράτσα. Ήταν μήνας Νοέμβριος με τσουχτερό κρύο, όμως ήταν τόσο αφηνιασμένος που δεν κρύωνε καθόλου. Άρχισε να πηδάει από ταράτσα σε ταράστα σαν αίλουρος [μα πως φτιάχνουν έτσι τα μοντέρνα κτίρια το ένα δίπλα στο άλλο;]και να κόβει τα καλώδια κεραιών, να στραβώνει τα πτερύγια τους, να ρίχνει τους ετοιμόρροπους στύλους. Στο τρίτο οικοδομικό τετράγωνο άρχισε να κουράζεται και ανησύχησε μήπως τον ανακαλύψουν. Έκανε μεταβολή και επέστρεψε στο διαμέρισμα του. Κάθισε στον καναπέ και έπαιρνε μικρές ανάσες, ήταν πολύ ευχαριστημένος.
Και μέσα στην αγαλλίαση σαν ηλεκτρικό σοκ θυμήθηκε: "επ, σε λίγο έχει η τηλεόραση το ντοκυμαντέρ για το Περού". Η αγαλλίαση μετατράπηκε σε εφιάλτη. Έχανε το ταξίδι. Η κόρη του ματιού διαστάλθηκε τόσο ώστε να χωρέσει τις Άνδεις, τα λάμα, τους ιθαγενείς ινδιάνους.
Πήρε πένσα και μονωτική ταινία, έβαλε αυτή τη φορά το παλτό του, γιατί ως γνωστό κάθε μορφή στερητικού συνδρόμου προκαλεί τρεμούλες, και ανέβηκε στην ταράτσα για να διορθώσει την κεραία της πολυκατοικίας. Το ντοκυμαντέρ άρχιζε στις οκτώ και είχε μόνο δέκα λεπτά μπροστά του.






































  

πέρασαν πολλά χρόνια από την ζωή μου για να καταλάβω ότι

το "α" και το "ω" είναι η αρχή και το τέλος της λέξης "αγαπώ".

going up or down?

το τσίρκο βγήκε περιοδεία.

ζει μια δράμα.

-να σου πω ένα όνειρο;

-αρκεί να το βάψω κόκκινο.

a place you can call home-

apartment or sky?

σελήνη λίγων μόνο ημερών

στην σιωπή μιας στενάχωρης πλατείας.

canned hearts for consumption.

τα αυτοκίνητα σταμάτησαν, έρχομαι να σε συναντήσω,
τα πρόσωπα μας πλησιάζουν, η ευθεία των ματιών μας μικραίνει.
με κοιτάς στα μάτια και οι δυο ξέρουμε πως θα προσπεράσουμε.
είσαι δίπλα μου.
το μισό σου πρόσωπο κρύφτηκε, τώρα το υπόλοιπο.
συνεχίζω μπροστά.
νιώθω την πλάτη σου στην πλάτη μου.
δεν θα μάθω ποτέ το τέλος.
όπως δεν ξέρω και καμία αρχή.

love me when i least deserve it

because that's when i really need it.

sometimes dawn is better than sunset.

[photo by city crawler]

κι ο ουρανός γίνεται κόκκινος,
μου αποκαλύπτεται
δείχνει τι φυλάει μέσα του.
όμως πως θα κάνω κι εγώ το ίδιο
αφού η αθωότητα γύρω μου χάνεται;
κι ο ουρανός γίνεται γκρι
και ξεσπάει σε μια καταρακτώδη βροχή
για να μου δείξει πόσο λυπάται
που δεν μπορώ να του δοθώ. 

dog life.

ακουμπώντας το σώμα μου στο χώμα
ένιωσα παράξενους κραδασμούς.
άγγιξα τη γη με προσοχή
και το κεφάλι μου έχωσα στα σπλάχνα της.
άκουσα ήχους παράξενους, άγνωστους σε 'μένα
και φαντάστηκα πως κάποια μηχανή ανθρώπινη υπήρχε.
όμως, ήταν τα πλάσματα που κάτω από το χώμα ζούνε
ήταν τα πλάσματα που στα παραμύθια λένε
ξωτικά ή τέρατα ή κάπως έτσι.
είχαν ένα πανηγύρι, γιόρταζαν γιατί οι άνθρωποι
δεν μπορούσαν κακό να τους κάνουν.
όμως, αυτή η χαρά πολύ δεν κράτησε
όταν άνθρωποι με ατσαλένια εργαλεία ήρθαν
και τη γη έσχισαν, το χώμα διέλυσαν 
στο όνομα του πολιτισμού και της τεχνολογίας.
στάθηκα μακριά για να μην δω το μακελειό τούτο.
μα, οι θρήνοι των πλασμάτων της γης
ακόμα ηχούν στα αυτιά μου.