μικρή ιστορία αγάπης.

αρχικά οι σχέσεις ήταν τυπικές.
μια σύσταση, ένα συγκαταβατικό χαμόγελο ως ένδειξη φιλικής διάθεσης.
εξάλλου θα περνούσαν πολλές ώρες μαζί σ' αυτόν τον μικρό χώρο. 
άγνωστο πόσες.
εκείνη ήταν λίγο αμήχανη τις πρώτες μέρες, επειδή εκείνος άθελα του (;) την άγγιζε.
κατά βάθος όμως αισθανόταν μια ασφάλεια, γιατί από την πρώτη στιγμή φοβόταν αυτό το διαολεμένο σκοτάδι.
εκείνος το αντιλήφθηκε, ίσως και να το έκανε επίτηδες από την αρχή, και στην πρώτη ευκαιρία άρχισε να της μιλάει.
της έλεγε ιστορίες για τους ανθρώπους που συνάντησε μέχρι να φτάσει εκεί, για τα μέρη που είδε.
και μετά άρχισε να της μιλάει για τα όνειρα του, τους ανθρώπους και τα μέρη που ήλπιζε να δει.
σιγά σιγά μέσα στα όνειρα του έμπαινε κι εκείνη.
νοερά την έπαιρνε από το χέρι και μέσα στο σκοτάδι οι δυο τους έφτιαχναν έναν κόσμο από την αρχή.
φυσικά, όπως σε κάθε ιστορία αγάπης, η ώρα του χωρισμού τους δεν άργησε.
το φως της ημέρας τους τύφλωσε, τόσο καιρό που ήταν στο σκοτάδι.
με λίγο βιαστικές κινήσεις και με αρκετές φωνές τους χώρισαν. 
δεν πρόλαβαν καν να ψελλίσουν το "αντίο".

η θέση της ήταν κάπως ψηλά και ο ήλιος την χτυπούσε τα απογεύματα και η βροχή και ο αέρας δεν την λυπήθηκαν.
δεν είχε όμως άλλη επιλογή από το να κοιτά εκείνη την πόρτα και τον κόσμο που μπαινόβγαινε βιαστικός. 
μια μέρα δεν άντεξε άλλο και ξέσπασε σε κλάματα,
εκείνα τα κλάματα με τους λυγμούς, γεμάτα πόνο.
της έλειπε εκείνος και τα όνειρα που κάναν μαζί.
ξαφνικά, άκουσε την φωνή του δεν μπορούσε όμως να γυρίσει για να τον δει.
εκείνος της είπε: "είμαι εδώ πίσω σου, μην κλαις".
τα δάκρυα με τον καιρό στέγνωσαν στα μάτια της και ο ήλιος και η βροχή έγιναν υποφερτά όσο άκουγε την φωνή του.

ο καιρός πέρασε και άρχισε να ξεχνάει την μορφή του.
γι' αυτήν πλέον εκείνος ήταν μόνο μια φωνή.
ήθελε τόσο πολύ να τον δει, έστω μια τελευταία φορά.
ένα πρωί με συννεφιά, έγιναν φασαρίες στην πόλη.
κόσμος με πανό φώναζε συνθήματα και η πόρτα που τόσο καιρό κοιτούσε ήταν κλειστή και καλά ασφαλισμένη.
άρχισε να φοβάται πάλι όταν ξέσπασαν φασαρίες.
ο κόσμος ήρθε στα χέρια και κάποιοι κατευθύνθηκαν απειλητικά προς το μέρος τους.
"μην φοβάσαι, είμαι εδώ" της ψιθύρισε εκείνος.
ο κόσμος άρχισε να βρίζει και κάποιοι ανέβηκαν ψηλά και άρχισαν να τους χτυπούν.
πονούσε πολύ, όμως πιο πολύ φοβόταν για εκείνον.
την κατέβασαν από την θέση της και σχεδόν την αποτελείωσαν.
λίγο πριν αφήσει την τελευταία της αναπνοή είδε απέναντι της εκείνον.
ήταν σχεδόν νεκρός.
κοιτάχτηκαν έτσι για μια τελευταία φορά, δίχως να πουν τίποτα.
και κάπως έτσι τελείωσε η ιστορία αγάπης δυο καμερών ασφαλείας. 


























   

σημασία έχει ν' αγαπάς.

αν σε μισήσω, αν σε κρύψω σε σκοτεινό, μουχλιασμένο ντουλάπι,
αν πω: "ήταν ένα ψέμα, ένα όνειρο που έληξε άδοξα",
θα σημαίνει πως φέρομαι με αχαριστία, ότι δεν αγαπώ τη ζωή.

αν πω: "ποτέ δεν έκλαψες για μένα, όλα όσα ψιθύρισες ήταν οι αδυναμίες σου",
θα είναι σαν να κλείνω τα μάτια, σαν να σε φιλώ με τα χείλη του ιούδα.

όταν δύο άνθρωποι πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο μέσα στο χάος,
τα αστέρια αλλάζουν θέσεις, μόνο και μόνο για να μας φωτίσουν πιο σωστά.



























πέτρος μιρμπίλης - έχω μόνο εσένα

sometime around midnight

and it starts, sometime around midnight.
or at least that’s when you lose yourself
for a minute or two.
as you stand, under the bar lights.
and the band plays some song
about forgetting yourself for a while.
and the piano’s this melancholy soundtrack to her smile.
and that white dress she’s wearing
you haven’t seen her for a while.
but you know, that she’s watching.
she’s laughing, she’s turning.
she’s holding her tonic like a cross.
the room’s suddenly spinning.
she walks up and asks how you are.
so you can smell her perfume.
you can see her lying naked in your arms.
and so there’s a change, in your emotions.
and all these memories come rushing
like feral waves to your mind.
of the curl of your bodies,
like two perfect circles entwined.
and you feel hopeless and homeless
and lost in the haze of the wine.
then she leaves, with someone you don’t know.
but she makes sure you saw her.
she looks right at you and bolts.
as she walks out the door,
your blood boiling
your stomach in ropes.
oh and when your friends say,
“what is it? you look like you’ve seen a ghost.”
then you walk, under the streetlights.
and you’re too drunk to notice,
that everyone is staring at you.
you just don’t care what you look like,
the world is falling around you.
you just have to see her.
you know that she’ll break you in two.



















The Airborne Toxic Event – Sometime Around Midnight

θα μπορούσα
να επιτάξω τον ήλιο
να σου ζεσταίνει την χίμαιρα
μα εσύ αρκέστηκες 
σ' ένα μαγκάλι 
να τρίβεις τα χέρια σου.

Τον σκότωσαν σαν το σκυλί κι εμένα με χαστούκισαν. Έτσι γίνεται πάντα - τους άντρες τους σκοτώνουν σαν τα σκυλιά και οι γυναίκες τρώνε ένα χαστούκι.

"Δεν μου πάει η καρδιά να σε σκοτώσω, παρόλο που σου αξίζει", είπε ο αρχηγός τους. "Ούτε που θα σε βιάσουμε", πρόσθεσε, και είδα στα μάτια του πως θεωρούσε τον εαυτό του "άγιο".

Κι εγώ, αντί να τον ευχαριστήσω για την γεναιοδωρία που είχε επιδείξει, έβαλα τα κλάματα. Είναι δύκολο να είσαι γυναίκα μ΄όλα αυτά τα χαστούκια, μ' όλους αυτούς τους άντρες που χάνονται. Αν είσαι άντρας, σε παίρνουν μια φορά μέσα στη νύχτα απ' το κρεβάτι σου, σε σέρνουν έξω στο δρόμο, "μπαμ και κάτω!" κι αυτό ήταν. Αν όμως είσαι γυναίκα, αυτή η ιστορία δεν τελειώνει ποτέ.

"Είναι φυσικό να κλαις", μου είπε και με χάιδεψε στο κεφάλι, "είναι από το σοκ".

Και μετά άντε πάλι:

"Ούτε θα σε βιάσουμε. Παρόλο που θα 'πρεπε".

Ύστερα έφυγαν. Αυτός δεν φοβόταν, οι άντρες δεν φοβούνται τίποτα. Ίσως δεν του κλάφτηκα αρκετά. Έβγαλα μια τσάπα από το ντουλάπι με τα εργαλεία κι έσκαψα έναν λάκκο εκεί που το χώμα ήταν μαλακό. Είναι δύσκολο να σκάβεις ένα λάκκο τόσο μεγάλο ώστε να χωρέσει ένας άνθρωπος, και μάλιστα τεράστιος όπως ήταν ο άντρας μου. Έσυρα το πτώμα του στο λάκκο, όμως δεν μου είχαν απομείνει δυνάμεις ώστε να τον σκεπάσω με χώμα, έτσι τον σκέπασα με το πάπλωμα μας κι έβαλα από πάνω την μηχανή του εσπρέσο που μας είχαν κάνει δώρο τα παιδιά στην τελευταία μας επέτειο γάμου, για να μην πάρει ο αέρας το πάπλωμα. Αυτό είναι παλιό κόλπο, έτσι έκανε κι η μητέρα μου όταν πέθανε ο πατέρας. Μετά μπήκα στην κουζίνα κι έβγαλα από το ψυγείο το κουτί με τον χυμό των μύθων, ήπια δυο ποτήρια κι ύστερα μου βγήκε ένα μικρό ρέψιμο, ένα γυναικείο ρέψιμο. Όταν εκείνος ρευόταν, έτρεμε όλο το σπίτι. "Συμπεριφέρεσαι σαν γουρούνι", του έλεγα. Κι εκείνος γελούσε. Πήγα στο κρεβάτι για ύπνο, δυσκολευόμουν όμως να κοιμηθώ χωρίς άντρα, κι ακόμα πιο πολύ χωρίς το πάπλωμα, μια τόσο κρύα νύχτα. Όταν πια αποκοιμήθηκα, ονειρεύτηκα πως μας βγάζαν έξω μέσα στη νύχτα κι εμένα με σκότωναν σαν το σκυλί, και για πρώτη φορά στον κόσμο μένει αυτός με το χαστούκι και με το "δεν θα σε βιάσουμε" και με τον τάφο και με τον χυμό των μύθων, και συγκινήθηκα τόσο πολύ που ξύπνησα μούσκεμα, όπως μόνο οι γυναίκες μπορούν να γίνουν.

ο χυμός των μύθων

έτγκαρ κέρετ

μικρή μου αθήνα

είσαι η πόλη που μου μοιάζει.

πως να αγαπήσουμε το ατελές 
όταν ακούμε μέσα από τα πράγματα
πως μας καλεί το τέλειο;




πως μπορούμε να ακολουθήσουμε 
στην πτώση ή στην αποτυχία των πραγμάτων
το ίχνος εκείνου που ούτε πέφτει, ούτε αποτυγχάνει; 




ίσως πρέπει να μάθουμε ότι το ατελές
είναι μια άλλη μορφή τελειότητας:
η μορφή που παίρνει η τελειότητα 
για να μπορέσει να αγαπηθεί.

βγάζω ακόμα ρύζι από τα μαλλιά μου, ενώ ο αέρας στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου φυσάει μες στα αυτιά μου. έγιναν λοιπόν οι δυο σάρκα μια, ενώπιον οικείων που μετά το διασκέδασαν δεόντως. 
αδερφές ψυχές; 
ίσως. 
ψυχές. 
σίγουρα.


ίσως η ζαλάδα του κρασιού με κάνει να νιώθω μόνη  και αβοήθητη. δεν ξέρω αν υπάρχουν αδερφές ψυχές. αναρωτιέμαι αν απαραίτητα αυτό σημαίνει ότι την βρίσκεις στο πρόσωπο ενός ανθρώπου.


ίσως να είναι ένα σπίτι, που τόσο μοχθείς να αποκτήσεις, να το στολίσεις με έπιπλα και κουρτίνες της αρεσκείας σου και να το ζεστάνεις το χειμώνα με ζεστή κολοκυθόσουπα και να το δροσίζεις το καλοκαίρι παρέα με φίλους και λεμονάδες δίπλα από την βουκαμβίλια και τον βασιλικό.


ίσως να είναι μια γάτα που βρίσκεις στον δρόμο πεινασμένη και φοβισμένη, την φροντίζεις και αυτή τα βράδια κουρνιάζει στα πόδια σου ή σε περιμένει πίσω από την πόρτα κάθε φορά που γυρίζεις το κλειδί από την πλευρά που ξεκλειδώνει.


ίσως να είναι μια ντάλια ή ένας ανθούριος που φυτεύεις σε μια γλάστρα το φθινόπωρο, ποτίζεις ρίχνεις λίπασμα, μέχρι να δεις τα πρώτα πράσινα φύλα και έπειτα γεμίζουν τα μάτια σου χρώματα από άνθη και γεμίζει η καρδιά σου ευωδία.

ίσως να είναι μια σπιτική σπανακόπιτα, που με φροντίδα έφτιαξες, όχι τόσο για να χορτάσεις εσύ και οι φίλοι σου, όσο για να βρεις μια καλή ευκαιρία ακόμα για να μοιραστείς.


ίσως να είναι μια μικρή ρωγμή στο ταβάνι, που δεν σε πανικοβάλει, αλλά είναι εκεί για να την χαζεύεις κάθε φορά που κάποιος σου ραγίζει την καρδιά και σε κάνει να σκέφτεσαι πως τίποτα δεν είναι τόσο όμορφο αν δεν έχει ψεγάδια.

δεν αποκλείω ότι μπορεί αυτό που λέμε "αδερφή ψυχή" να είναι ένας άλλος άνθρωπος. χρησιμοποιούμε όμως, μόνο ένα μέρος του εγκεφάλου μας, άρα ποιος μας λέει ότι δεν χρησιμοποιούμε μόνο ένα μέρος της καρδιάς μας; 


ζητάω να ανεβάσουν τα παράθυρα γιατί σχεδόν κρυώνω από τον αέρα και παίρνω την απόφαση ότι για 'μένα αδερφή ψυχή μου θα είναι το άλλο μισό της καρδιάς μου και η σκέψη αυτή με ζεσταίνει.


















υγ. όταν ο άνθρωπος ψάχνει το «έτερον ήμισυ» δηλώνει εξ’ αρχής μισός και ποτέ δύο διαφορετικά μισά δεν δημιουργούν ένα ολόκληρο.