.

- αρχίζω.
- ξεκινάω.
- σταμάτα.
- βιάσου.
- θα έρθεις;
- θα θέλω;
- μυρίζω.
- αξίζει;
- θα έρθεις;
- ξεκίνα.
- όχι ακόμα.
- σταματάω.
- αξίζει;
- θυμάμαι.
- όχι.
- φαντάζομαι.
- ίσως.
- έφυγα.
- διαλύθηκες.
- άξιζε;
- ήξερες.
- σκέφτηκες.
- αρνήθηκα.
- παλι.
- σκέφτομαι.
- πέφτω.
- αξίζει;
- σκέφτηκα.
- αρνήθηκες.
- βάρος.
- κενό.
- δεν υπάρχει βάρος στο κενό.
- εξυπνάδα.
- δεν υπάρχει βάρος γιατί υπάρχει κενό.
- φύγε.
- αξίζει;
- σκάσε.
- αναπαράγω.
- περιφέρεσαι.
- επιθυμώ.
- αγνοείς.
- πόσες λεξεις (κατάφαση)
- καμία.
- πόσες σκέψεις (ερώτηση)
- άπειρες.
- πόσες προσπάθειες;
- όσες!
- αξίζει;
- πόσα χρώματα;
- ένα.
- τι χρώμα;
- γκρι.
- δεν είναι χρώμα το γκρι.
- νομίζεις.
- δεν είναι!
- χρώμα είναι η προσπάθεια.
- ποιά προσπάθεια;
- ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να βλέπεις χρώμα σε γκρι λέξεις;
- όχι.
- προσπάθησε.
- αξίζει;
- άντε γαμήσου!
- καλά.
- προσπάθησε.
- αξίζει;
- άντε γαμήσου!
- καλά.
- προσπαθείς.
- δίκαιο.
- σκέφτεσαι.
- άξιζε.
- μάλλον.
- μέλλον είναι το σωστό.
- μέλλον;
- μέλλον...
- τι μέλλον;
- αβέβαιον;
- μπα...
- μάλλον...
- αόριστον!







































http://apagoreuetai.blogspot.gr/

στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: "εσένα τι σε νοιάζει; σώπα!"

με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
"κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ... σώπα!"

κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Κι αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.

ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.

έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
"τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,
"θα βρείς το μπελά σου, σώπα".

αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
"μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα"

παντρεύτηκα, έκανα παιδιά ,
η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατική και
ήξερε να σωπαίνει.
είχε μάνα συνετή, που της έλεγε "σώπα".

σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε:
"μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"
μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γειτονες, μας ένωνε, όμως, το σώπα.

σώπα ο ενας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
κατάπιαμε τη γλώσσά μας.
στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
φτιάξαμε το σύλλογο του "σώπα".
και μαζευτηκαμε πολλοί,
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!

πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
ευκολα, μόνο με το σώπα.
μεγάλη τέχνη αυτό το "σώπα".

μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν'την να σωπάσει.
κόψ' την σύρριζα.
πέτα την στα σκυλιά.
το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λές "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς"
αχ! πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.

και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .

κόψε τη γλώσσά σου, κόψ'την αμέσως.
δεν έχεις περιθώρια.
γίνε μουγκός.
αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμησεις. κόψε τη γλώσσά σου.

για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψιθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λεει:

μίλα!























σώπα μη μιλάς.
Αζίζ Νεσίν

σε δυο ώρες θα βρω νερό.


τότε που έφυγα
δεν έκλεισε η πόρτα πίσω.
πήδηξα πάνω
από το μεγάλο βουνό του εξώστη
και τώρα βαδίζω προς το άπειρο.
υδροχρώματα
σ' ένα τοπίο σεληνιακό.
εσύ ξένε,
έλα να διαβάσεις
τις γραμμές στο χέρι.
να μου πεις 
για όσα ποτέ δεν έγιναν
και για τον δρόμο που μ' οδηγεί
και δεν τον βλέπω.


μυρίζω το νερό.
δεν έχω πια χέρια
αλλά δυο κεραίες
που αγγίζουν όνειρα και σκέψεις των ζώων.
πόσο φοβάσαι όταν δεν ξέρεις.
πόσο λυπάσαι όταν ξέρεις.


ακούω το νερό.
μετά το 22 έρχεται το μέλλον.
μετά το 16 αποφασίζεις.
τα βήματα γίνονται αναπνοές
και χαρίζουν τρία λουλούδια στον δρόμο.
πέρασε χρόνος.
πέρασε φόβος.
πέρασε και δεν έμεινε.


βλέπω το νερό.
με τα μάτια κλειστά
κοιτάς τον καθρέφτη της ψυχής
όσο ποτέ δεν τόλμησες.
αστρικό το σχέδιο
πίσω από το κεφάλι μου
που μεγαλώνει
σε κάθε τρίξιμο του χρόνου.


αγγίζω το νερό.
όλες οι ηδονές γίνονται μια σφαίρα
που θα εκτοξευτεί στο διάστημα.
περιμένω.
αντίστροφα θα γυρίσει ο χρόνος
όταν γελάσεις,
κόκκινο μου γρασίδι.


γεύομαι το νερό.
με τα ίδια ρούχα
έφυγα από την δουλειά
για να μείνω κάτω από το χώμα.
τώρα ήρθε η ώρα του νερού.
τα ψάρια πέταξαν
όταν χτύπησε το κουδούνι.
στον δρόμο 
πνίγονται τα δάκρυα του κριού
πριν την έκρηξη του άρη.


σε δυο ώρες θα βρω φωτιά.

υπάρχει πάντα μια λεπτομέρεια που προδίδει την σκέψη σου.
ο τρόπος που κρατάς το βλέμμα χαμηλά την αποκαλεί "όνειρα"
και μια απλή διαδρομή τεσσάρων στάσεων σε έφερε δίπλα μου.

ξεκίνησες το πρωί από ένα διαμέρισμα, κάποιον χαιρέτησες, άφησες το κρεβάτι όπως ήταν, το μαξιλάρι βαθαίνει ακόμα το πρόσωπο σου, διέσχισες την πόλη για να ζήσουμε λίγες στιγμές μαζί.
 
το φως στην άλλη άκρη του δρόμου πέφτει στο πρόσωπο σου και αφήνει μια μικρή γωνία ορατή, μια μικρή γραμμή σε περιγράφει,
καμπυλώνεται αχνά στα μάγουλα, παίζει στο στόμα, γίνεται ένα μυστικό χαμόγελο που μου κρύβεις.
σελήνη λίγων μόνο ημερών στην σιωπή μιας στενάχωρης πλατείας.

το βράδυ κομματιάζω σε μικρές ευθείες το αποτύπωμα των ματιών σου. στην δική μου μνήμη η νέα σελήνη σου θα χλωμιάζει για πάντα.
ο έναστρος θόλος της θα αντανακλά στο άπειρο την σιωπηλή σου εισβολή.

είχαμε απλά χαθεί στις προσωπικές μας διαδρομές. και γίναμε οι ήχοι δυο δρόμων που συναντήθηκαν.



 

- θα τολμήσεις το άλμα;
- θα με κρατήσεις μην πέσω;
- με βλέπεις;
- σε αγκαλιάζω.
- μικραίνω.
- φίλα με.
- να σου πω ένα όνειρο;
- αρκεί να το βάψω κόκκινο.
- θα παίζω με τις λέξεις.
- θα παίζω με τις εικόνες.
- ακούς τα αστέρια;
- μόνο δίπλα σου.
- [θαυμαστικό]
- [ανάσα]
- ας φτιάξουμε μια ανάμνηση.
- ας ονειρευτούμε.
- οι πόλεις μας ανήκουν.
- γιατί ακόμα γελάμε.
- συνέχεια;
- αρχή.

φλάσμα

πλάσμα,το [plázma]: κάθε έμψυχο δημιούργημα της φύσης

φλας, το [flás]: φως δείκη κατεύθυνσης

φλάσμα, το [flázma]: το πλάσμα που ζει μέσα μας και μας δείχνει την πορεία

Φλάσμα είναι....

να πεις "δεν στρέχει" και να άρχισεις πάλι από την αρχή
το γάλα που άρμεγε και μου έδινε ο παππούς μου

το μόνο δάκρυ της μάνας μου που πότισε θλίψη την καρδιά μου

Φλάσμα είναι...

ο ζεστός αέρας και τα τριζόνια μέσα στην καλοκαιρινή νύχτα

τότε που μπήκα στην θάλασσα και γύρω πέφταν αστραπές

όταν ο πρώτος φίλος έφυγε

ο ήλιος που βγαίνει από τα πυκνά σύννεφα το απόγευμα δείχοντας μας τον δρόμο

το ουράνιο τόξο - χωρίς τον θησαυρό στο τέλος του

τα μάτια των ζώων μέσα από τα μάτια των παιδιών

ο τόπος που άφησα και αυτός που ψάχνω

Φλάσμα είναι...

το μισό φεγγάρι - αυτό που αδειάζει - 

γιατί έχεις την ελπίδα πως ξανά θα γεμίσει

η ελπίδα που μου έδωσες

το λιβάδι της φαντασίας

η μέρα που συγχώρεσα τον εαυτό μου

το ξημέρωμα πάνω στους γαλάζιους λόφους

η στιγμή που ένιωσα το "για πάντα"

όταν η καρδιά μου είναι άδεια και ακούς την θάλασσα μέσα της

Φλάσμα είναι...

η πρώτη φορά που ένιωσα την αγάπη και το παραδέχτηκα

το χέρι μου μέσα στην ζεστή παλάμη του πατέρα μου

η μέρα που έκλαψα για όσα έχασα

η προσευχή

το ζεστό κέικ σοκολάτας

το τσούγκρισμα των ποτηριών μέχρι να πεις το "γειά μας"

οι λέξεις που δεν ειπώθηκαν

οι αδερφές μου ντυμένες στα άσπρα

η ανάμνηση του γέλιου

η λησμονιά του πόνου

τα φρεσκοπλυμένα σεντόνια

το μικρό σύμπαν που συγκρούεται στο κεφάλι μου

Φλάσμα είναι...

να μαθαίνω να δέχομαι την αγάπη

να μένω παιδί

να περπατάω στον δρόμο χαζεύοντας τα μπαλκόνια

να μπορώ να μην σκέφτομαι τίποτα 3 λεπτά την ημέρα

να θέλω ακόμα να γίνω ακροβάτις

να φτιάχνω έναν καλύτερο κόσμο

να μπορώ σε κάθε πρόβλημα να λέω "φτου! ξελευθερία για όλους!"

να μιλάω στην σιωπή

να με καταλαβαίνεις

Φλάσμα είναι...

εσύ κι εγώ  να αιωρούμαστε στο σύμπαν κυνηγόντας τα αστέρια

μέχρι να σβήσουν

για πάντα...

by stavros limberopoulos

το σκέφτηκα δυο φορές κι όταν έκλεισα τα μάτια βρήκα τόσα σημεία του ορίζοντα, 

τόσα αστρικά σχέδια στα χρώματα που ξεδιπλώθηκαν στο σκοτάδι. 

η θλίψη μου πετάει πάνω από τα σύννεφα, 
δεν είναι ούτε βροχή, ούτε αέρας και η μοναξιά μένει στην γη, 
με ρίζες διπλές ζητάει να την ποτίσω.

στάθηκα ένα λεπτό μόνο στην ίδια γωνία του δρόμου που ήμουν και χτες 
και ένιωσα το βάρος της αγάπης στους ώμους μου.

τα μάτια μου πόνεσαν μακριά από το τέλος του δρόμου.

τόσοι άνθρωποι αιωρούνται στο μαύρο του σύμπαντος.

στα αστέρια απλώνω τα χέρια και τα κρατάω για μια στιγμή.

και μετά ξανά σκόνη.

φυσάει δυνατός αέρας από χτες.

όλος ο κόσμος ήταν δικός μου όταν ήμουν παιδί 
και τον χάρισα σ' αυτόν τον άνθρωπο στην άλλη άκρη του δρόμου, 
δείγμα δωρεάν μιας τσιχλόφουσκας 
με προορισμό τις σόλες των παπουτσιών 
και τις κατάρες της βροχής.

ποιόν αγαπάς πιο πολύ;

τον ήλιο;

τα καλοκαίρια;

μα, που πήγε αυτός;

διψάω για 'σένα.

πήδηξα χτες από την απέναντι ταράτσα στο σαλόνι του σπιτιού σου και από εκεί πιο πέρα, 
στο λιβάδι με τις φράουλες.

τα φώτα άναψαν.

είσαι πάνω από τον αέρα.

τραγουδήσαμε μαζί ώρες πολλές, 
μα ήμουν παιδί 
κι εσύ ο ήχος της σειρήνας που πάει προς την φωτιά μου.

κάνει τα πουλιά να πετούν πάνω από την πολή.

γυρνούσα όλη μέρα σε δρόμους κοσμικούς 
και ήσουν στα ποτήρια με τον ζεστό καφέ.

οι περαστικοί κρατάνε τα καπέλα τους, 
παράσημα της μεγάλης γιορτής.

είναι ο αέρας, δυνατός από χτες σαν εσένα.

ποντάρω κόκκινο, παιδικό παιχνίδι.

έφυγες, αλλά είναι καιρός που δεν κλαίω για 'σένα.

πουλί της πόλης, τα φτερά σου δικά μου.

δεν έχω πια χέρια, 
μόνο δυο μάτια που κοιτάνε τον κόσμο από μια άλλη γωνία.

πόνεσαν τόσο από τα σκουπίδια του δρόμου.

εκεί θα βρω φαγητό σήμερα.

και μετά θα αφεθώ στον αέρα που φυσάει δυνατός από χτες.

κρυώνω τόσο...