"Μα, είναι φοβερή υπέρβαση αισθητικής αυτή" σκέφτηκε. Όλα αυτά τα μεταλλικά κοντάρια με τις ακτίνες στις ταράτσες των σπιτιών, να τους κρύβουν τον ορίζοντα. Κι ο ορίζοντας ήταν κάτι παραπάνω από ζωτικός για να ονειρεύεται τα ταξίδια. Τα ταξίδια που ήθελε να πραγματώσει, όμως ήταν κι αυτός ένας αρουραίος της πόλης, που ναι μεν απολάμβανε τις μικροανέσεις, αλλά ήταν εγκλωβισμένος στην ίδια διαδικασία απόκτησης τους. 
Οι κεραίες των τηλεοράσεων περιέργως του κατέστρεφαν τα οπτικά κύτταρα και αυτά με τη σειρά τους αγνοούσαν την ανάγκη φυγής, που φύτρωνε βαθιά στο πίσω μέρος του εγκεφάλου. 
Το βράδυ πήρε την απόφαση. Προμηθεύτηκε ένα κόφτη κι έτσι όπως ήταν με το φανελάκι, ανέβηκε δυο-δυο τα σκαλιά για την ταράτσα. Ήταν μήνας Νοέμβριος με τσουχτερό κρύο, όμως ήταν τόσο αφηνιασμένος που δεν κρύωνε καθόλου. Άρχισε να πηδάει από ταράτσα σε ταράστα σαν αίλουρος [μα πως φτιάχνουν έτσι τα μοντέρνα κτίρια το ένα δίπλα στο άλλο;]και να κόβει τα καλώδια κεραιών, να στραβώνει τα πτερύγια τους, να ρίχνει τους ετοιμόρροπους στύλους. Στο τρίτο οικοδομικό τετράγωνο άρχισε να κουράζεται και ανησύχησε μήπως τον ανακαλύψουν. Έκανε μεταβολή και επέστρεψε στο διαμέρισμα του. Κάθισε στον καναπέ και έπαιρνε μικρές ανάσες, ήταν πολύ ευχαριστημένος.
Και μέσα στην αγαλλίαση σαν ηλεκτρικό σοκ θυμήθηκε: "επ, σε λίγο έχει η τηλεόραση το ντοκυμαντέρ για το Περού". Η αγαλλίαση μετατράπηκε σε εφιάλτη. Έχανε το ταξίδι. Η κόρη του ματιού διαστάλθηκε τόσο ώστε να χωρέσει τις Άνδεις, τα λάμα, τους ιθαγενείς ινδιάνους.
Πήρε πένσα και μονωτική ταινία, έβαλε αυτή τη φορά το παλτό του, γιατί ως γνωστό κάθε μορφή στερητικού συνδρόμου προκαλεί τρεμούλες, και ανέβηκε στην ταράτσα για να διορθώσει την κεραία της πολυκατοικίας. Το ντοκυμαντέρ άρχιζε στις οκτώ και είχε μόνο δέκα λεπτά μπροστά του.