τη βρήκα σε μια νύχτα φωτιάς και θορύβου.

δυνατές καμπάνες ηχούσαν σ' έναν άγριο ουρανό.

ήξερα από εκείνη τη στιγμή πως

θα την αγαπάω μέχρι τη μέρα που θα πέθαινα.

και έδιωξα χίλια δάκρυα.

κυρία των παθών,

για κάποια παρακάλεσα, κάποια δόθηκαν δανεικά, κάποια κλάπηκαν,

κάποια φυλλάχθηκαν για το μέλλον.

σε μία ατέλειωτη νύχτα, στολισμένη με ασημένια αστέρια

οι καμπάνες από το εκκλησάκι ήχησαν.

 

μ' αγαπάς; 

μ' αγαπάς όπως σ' αγαπάω;

 

δόθηκε σαν δώρο σε μένα, για να βάλω τα πράγματα σε μία τάξη.

και έβαλα όλα τα κατορθώματά μου δίπλα της,

και πάλι φάνηκα τόσο ξεπερασμένος και μικρός.

βρήκα το Θεό και όλους τους δαίμονες του μέσα της.

στο κρεβάτι μου έφερε μια χιονοθύελλα,

ένας ψεύτικος ήλιος έλαμψε πάνω από το κεφάλι της.

ήταν τόσο γεμάτη με φως,

όμως στην σκιά της φάνηκαν δόντια και τρίχωμα και οργή.

οι στίχοι της αγάπης μας μπλέχτηκαν απεγνωσμένα.

και οι καμπάνες από το εκκλησάκι ήχησαν.

 

μ' αγαπάς; 

μ' αγαπάς όπως σ' αγαπάω;

 

είχε καρδιά γεμάτη από αγάπη και αφοσίωση.

είχε μυαλό γεμάτο τυραννία και τρόμο.

λοιπόν, προσπαθώ, στ' αλήθεια προσπαθώ,

αλλά αποτυγχάνω.

γι' αυτό έλα να με βρεις, αγαπημένη μου.

είμαι κάτω στο έδαφος, στον πάτο.

έρχεται, για να εμποδίσει τον ήλιο.

το αίμα τρέχει ανάμεσα στα πόδια της.

το φεγγάρι στον ουρανό είναι χαλασμένο και συνθλιμμένο.

και οι καμπάνες από το εκκλησάκι ηχούν.

μ' αγαπάς; 

μ' αγαπάς όπως σ' αγαπάω;

 

τα πάντα φτάνουν σε ένα τέλος.

ήξερα πριν την γνωρίσω ότι θα την έχανα.

ορκίζομαι, έκανα προσπάθεια να είμαι καλός μαζί της.

τρελά βραχιόλια στους καρπούς και στους αστραγάλους της ηχούν.

 

μ' αγαπάς; 

μ' αγαπάς όπως σ' αγαπάω;

nick cave

το σώμα μου, το χέρι μου,

ο ουρανός μου, η γη μου,

ο φύλακας άγγελος μου είναι δικός μου.

 

εσύ λες

τα όνειρά μου, το κεφάλι μου,

το σεξ μου, το κρεβάτι μου,

και είναι και η μπύρα με το λεμόνι.

 

και μετά λέω

ίσως θα μπορούσαμε να το χωρίσουμε στα δύο,

ίσως τα ζώα μου να μπορούν να ζήσουν στο ζωολογικό κήπο σου.

 

εσύ λες

το μίσος μου, το κατσούφιασμα μου,

το βασίλειο μου, το στέμμα μου,

το παλάτι μου και η αυλή είναι δική μου.

 

εσύ λες

τα φώτα μου, η παράσταση μου,

τα χρόνια για να ωριμάσω,

ο χρόνος που περνάω είναι μια χαρά.

 

αλλά μετά λέω

ίσως θα μπορούσαμε να το χωρίσουμε στα δύο,

ίσως τα ζώα μου να μπορούν να ζήσουν στο ζωολογικό κήπο σου.

 

αλλά εσύ λες

το παλτό μου, το καπέλο μου,

τα κόκαλα μου, το λίπος μου,

και το φερμουάρ μου είναι κλειστό από μένα.

 

λες

το δέρμα μου, το αίμα μου,

ο διάβολος μου, ο θεός μου,

η ελευθερία μου είναι ότι βλέπεις.

 

και ακόμη λέω

ίσως θα μπορούσαμε να το χωρίσουμε στα δύο,

ίσως τα ζώα μου να μπορούν να ζήσουν στο ζωολογικό κήπο σου.

ίσως είμαι ερωτευμένος μαζί σου.

 

η αρχή μου, το τέλος μου.

είναι σαν ατομική βόμβα.