πέρασαν πολλά χρόνια από την ζωή μου για να καταλάβω ότι

το "α" και το "ω" είναι η αρχή και το τέλος της λέξης "αγαπώ".

going up or down?

το τσίρκο βγήκε περιοδεία.

ζει μια δράμα.

-να σου πω ένα όνειρο;

-αρκεί να το βάψω κόκκινο.

a place you can call home-

apartment or sky?

σελήνη λίγων μόνο ημερών

στην σιωπή μιας στενάχωρης πλατείας.

canned hearts for consumption.

τα αυτοκίνητα σταμάτησαν, έρχομαι να σε συναντήσω,
τα πρόσωπα μας πλησιάζουν, η ευθεία των ματιών μας μικραίνει.
με κοιτάς στα μάτια και οι δυο ξέρουμε πως θα προσπεράσουμε.
είσαι δίπλα μου.
το μισό σου πρόσωπο κρύφτηκε, τώρα το υπόλοιπο.
συνεχίζω μπροστά.
νιώθω την πλάτη σου στην πλάτη μου.
δεν θα μάθω ποτέ το τέλος.
όπως δεν ξέρω και καμία αρχή.

love me when i least deserve it

because that's when i really need it.

sometimes dawn is better than sunset.

[photo by city crawler]

κι ο ουρανός γίνεται κόκκινος,
μου αποκαλύπτεται
δείχνει τι φυλάει μέσα του.
όμως πως θα κάνω κι εγώ το ίδιο
αφού η αθωότητα γύρω μου χάνεται;
κι ο ουρανός γίνεται γκρι
και ξεσπάει σε μια καταρακτώδη βροχή
για να μου δείξει πόσο λυπάται
που δεν μπορώ να του δοθώ. 

dog life.

ακουμπώντας το σώμα μου στο χώμα
ένιωσα παράξενους κραδασμούς.
άγγιξα τη γη με προσοχή
και το κεφάλι μου έχωσα στα σπλάχνα της.
άκουσα ήχους παράξενους, άγνωστους σε 'μένα
και φαντάστηκα πως κάποια μηχανή ανθρώπινη υπήρχε.
όμως, ήταν τα πλάσματα που κάτω από το χώμα ζούνε
ήταν τα πλάσματα που στα παραμύθια λένε
ξωτικά ή τέρατα ή κάπως έτσι.
είχαν ένα πανηγύρι, γιόρταζαν γιατί οι άνθρωποι
δεν μπορούσαν κακό να τους κάνουν.
όμως, αυτή η χαρά πολύ δεν κράτησε
όταν άνθρωποι με ατσαλένια εργαλεία ήρθαν
και τη γη έσχισαν, το χώμα διέλυσαν 
στο όνομα του πολιτισμού και της τεχνολογίας.
στάθηκα μακριά για να μην δω το μακελειό τούτο.
μα, οι θρήνοι των πλασμάτων της γης
ακόμα ηχούν στα αυτιά μου.

belongings

 all i need is shoes to walk, time to spend, 

polaroid memories, a tin with food, 

dream like fish, film 

and a hard disk to memorize all above.

bright new year

hello mother dear
i hope you are well and happy today
i do love you and think of you
each single day
i dream of seeing you happy

in summertime I thought
that I would be able to see you again
i do love you and think of you
each single day
i dream of seeing you happy

as the bright new year
draws closer now
i'm on my way
to bring you my love
and wish you good cheer

mother dear
i hope you are well and happy today
i do love you and think of you
each single day
i dream of seeing you happy 



















bert jansch 
movie soundtrack the squid and the whale 

we are city unicorns.

στην πόλη είναι όλα

ετοιμασμένα

ξενυχτισμένα

μα έντιμα το πρωί

για να ωριμάσουνε σε μια χαρά

και να αγοράσουνε τη δύναμη

που είχε λήξει

όταν οι σχέσεις ορίστηκαν σε αναλφαβητισμούς 

όταν οι λέξεις βρίσκουν την σιωπή τους

η επικοινωνία γίνεται όμορφη

και αληθινή

σαν το κορίτσι που γελούσε

κόντρα στον ήλιο

μια σιωπηλή φωνή ευτυχίας

μα είναι και ένα άλλο

που από το δρόμο της σιωπής

κοιτάζει τόσα σταυροδρόμια

που μείναν πίσω της

και μια αμφιβολία είναι μπροστά της

να βάλει ρούχα ή να παραμείνει

γυμνό

παιδί;

μα εσύ που μπορείς  

να αφιερωθείς στην πλάνη

βρίσκεσαι στο όνειρο σου κάθε μέρα

λίγο πιο πέρα φυτρώνουν στόματα

που όλα φοβούνται

και όλα από φόβο γίνανε

από τη μια θες να ξεπηδήσεις

μα από την άλλη όλα μοιάζουν ασφαλή

τόσο ζεστά

σαν την φωτιά

που νόμιζες πως είχες μέσα σου

για μια στιγμή

μα ήταν βροχή που 'ρθε και

έσβησε την κάθε επιθυμία.

pierce through clouds and onto the earth 

the same way that light does.

νεκρόπολης

βρέθηκα σε μια πόλη
που οι κάτοικοι έπαψαν να γελούν.
στάθηκα ψηλά, κάπου στα ανατολικά
και την κοιτούσα δίχως να μιλώ.
αυτή την σιωπή τούτη δεν άντεξε
και την άκουσα να παραπονιέται
πως τάχα μόνη ένιωθε.
έκλεισα τα μάτια μου για μια στιγμή μόνο,
μόνο για μια στιγμή,
σε μια ύστατη προσπάθεια
να κρατήσω αυτή τη στιγμή μέσα μου.
μα, σαν τα άνοιξα πάλι
η φωνή της σώπασε
λες κι αυτή η στιγμή ήταν ενός λεπτού σιγή,
εις μνήμη της αθωότητας της.
κι από τότε άλλαξε το όνομα της,
έγινε γκρι και έβγαλε κεραίες τηλεοράσεων και δορυφόρων
για να μπορούν οι κάτοικοι της να επικοινωνούν.
τι ειρωνεία!
δεν γνώριζαν πως ονομαζόταν νεκρόπολης.